Mijn leven voor PRI
Toen ik 17 jaar was heb ik de eetstoornis anorexia ontwikkeld. Heel lang is het een raadsel voor me geweest waarom ik dit had. Ik droeg altijd de zware last in mij mee van het niet willen/mogen/kunnen eten. ‘s Avonds lag ik vaak met een knorrende maag in bed. Op die momenten maakte ik mezelf wijs dat dit mijn kracht was.. de kracht van het ‘niets nodig’ hebben. Zelfs geen eten. Op een zekere dag besefte ik mij, dat als ik mijn lijf zo uithongerde, ik waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen. Dat moment is voor mij heel belangrijk geweest. Ik voelde een verlangen om ooit moeder te willen worden. Vanaf dat moment heb ik mijzelf strakke kaders opgelegd en bepaalde voedingsmiddelen toegestaan. Zolang ik me aan deze regels hield, dacht ik, dat ik mezelf kon accepteren.
Je kunt je voorstellen dat dit gevoel ver weg stond van het leiden van een ontspannen en gelukkig leven. Met heel veel wilskracht heb ik dit leven 'volgehouden'. Op deze manier leven is heel afschuwelijk. Wat wellicht nog wel het ergste was, was dat er aan de ‘buitenkant’ (ik hield me strikt aan bepaalde voedingsmiddelen zodat ik niet teveel schade aan mijn lijf zou aanrichten) niets aan mij was te zien, maar van binnen voelde ik me heel eenzaam. Een goede vriendin waar ik veel mee deelde bracht mij in contact met het eerste boek van Ingeborg Bosch, de grondlegster van PRI: ‘De herontdekking van het ware zelf’. Direct was daar voor mij de herkenning en voelde ik sterk: ‘dit klopt, zo zit ons brein en ons gevoel in elkaar’. Dit was het begin van de oplossing van mijn anorexia.
Inmiddels heeft het eenzame gevoel plaatsgemaakt voor een gevoel van zelfliefde en vervulling. De concrete stappen die ik heb leren zetten met behulp van de PRI-methode is voor mij de sleutel geweest waardoor ik antwoorden heb gekregen. Antwoorden op vele vragen en overtuigingen die ik over mezelf had. Deze bevrijding gun ik iedereen en is vrijwel voor iedereen mogelijk!